"Καινούργια νιότη"

Υπαναχωρήσεις, καθυστερήσεις, αλλαγές,αναζητήσεις...... και ιδού:
" Μαρία Πολυδούρη -η νεότητα στον Μεσοπόλεμο".

ΠΑΡΙΣΙ

Παρίσι, ἦταν καιρὸς τὰ ὀνείρατά μου
στὸ σκοτεινὸ πρωί σου νὰ σκορπίσω
καὶ νὰ σ᾿ ἀφήσω παίρνοντας κοντά μου
τὴ θλιβερὴ χαρὰ νὰ σ᾿ ἀγαπήσω

Τώρα ἡ Μεσόγειος λυγερὴ σειρήνα
ποὺ στὸ πλοῖο μας γύρω ἀφροκοπάει
κι ὅλα τοῦ ἀφροῦ της τὰ κατάσπρα κρίνα
ἕνας σκοπός: μακριά σου νὰ μὲ πάη.

Κ᾿ ὕστερα σὰ σιμώσουμε κεῖ πέρα,
θαρθῆ προσταχτικὸ τὸ φῶς ν᾿ ἀνοίξη
τὰ μάτια μου στὴν τρισγαλάζια μέρα
καὶ τὴν ἐνθύμησή σου νὰ μοῦ πνίξη.

Κ᾿ὕστερα τὰ νησιά της θὰ χυμήσουν.
Κ᾿ ἡ Ἀθήνα, ξέρω, δὲ θ᾿ ἀργοπορήση.
Θὲ νὰ στηθοῦνε νὰ μοῦ πολεμήσουν
τῆς ἁμαρτίας τὸν ἔρωτα, Παρίσι!

Καὶ θὰ θελήσουν νὰ ξεχάσω πόσο
σοῦ δόθηκεν ἀμέσως ἡ ψυχή μου.
Καθὼς χωρὶς τὴν ἔγνοια ν᾿ ἀνταμώσω
γύριζα μέσ᾿ στοὺς δρόμους μοναχή μου.

Ὅμως παντοῦ ἔπιανα εὔκολες φιλίες
γιατί σὰ νὰ μὲ ξέραν μοῦ γελοῦσαν
παντοῦ, σπίτια καὶ πάρκα κ᾿ ἐκκλησίες
κι᾿ ὅταν ξαναπερνοῦσα μοῦ μιλοῦσαν.

Καὶ θὰ θελήσουν νὰ ξεχάσω, πόση
καινούργια νειότη σὺ μοὖχες χαρίσει,
πὼς τὴ μοίρα μου ἀκόμα ἔχω ἀνταμώσει
γυρίζοντας στοὺς δρόμους σου, Παρίσι.

                    Μ. Πολυδούρη, Οι τρίλλιες που σβήνουν