25 Δεκεμβρίου 2012

Δωδεκάμερο


..."Από τα Γέννα ως τα Φώτα αυτή 'ταν η μυστική λαχτάρα ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους. Θα τα δούνε φέτος τα Παγανά; Κάθε βράδι γι' αυτά μιλούσαν. Για τα συνήθια και για τα καμώματά τους.
Η μάνα, σαν έγερναν να κοιμηθούν, έριχνε μια φούχτα αλάτι στη σκεπασμένη χόβολη. Τσατ, πατ, έσκαγε κάθε λίγο και λιγάκι τ'αλάτι, να τρομάζουν οι καλλικαντζάροι, να μη σβήνουν τη φωτιά με τον τρόπο πούξεραν. Τρόμαζαν τα Παγανά, τρόμαζαν και τα παιδιά πάνω στον ύπνο τους και ξεπετιόνταν. Πριν πέσει να κοιμηθεί στρίμωχνε και μια ρίζα αφάνες μπροστά στη σταχτοθυρίδα, μην κατεβούν και κατουρήσουν τη στάχτη κ' ύστερα λιώνουν και τρυπάνε τα ρούχα στη μπουγάδα.
Κρέμαζαν οι γυναίκες μάτσα τρικοκκιές και γύρω στο ψωμοσάνιδο, να μη μπορούν να μαγαρίσουν τη ζυμωσιά.
Όμως κάποιο βράδυ έρχονται πλια οι Καλλικαντζάροι, και μάλιστα με τον πιο πίσημον τρόπο.
Κει που καθόντανε κουλουριασμένα τα παιδιά μέσα στο παραγώνι κι άκουγαν νυσταγμένα τα παραμύθια της γριάς, πατημασιές έτριζαν πάνω στο χιονισμένο δώμα, γέλια πνιγμένα και μικρά ουρλιαχτά.
Κόβονταν τότε στη μέση οι κουβέντες, οι καρδιές χτυπούσαν με λαχτάρα, τα μάτια καρφώνονταν στο ταβάνι.
-Αυτοί είναι, μάνα!
Τα παιδιά πετάγονταν έξω από το παραγώνο, χλωμά-θειαφοκέρι.
-Εμ, Αυτοί θάναι, έλεγαν οι μεγάλοι, και κοιτάζονταν με νόημα. Ποιός άλλος, μέρες πούναι!
Είτανε αλήθεια οι Καλλικαντζάροι.
Σε λίγο γινόταν μια μικρή φασαρία από σιδερικά εκεί ψηλά, μέσα στα μαύρα βάθια της καμινάδας. Τσάγκα, τσούγκα! Οι καπνιές πλια μαδούσαν και πέφτανε πάνω στα κούτσουρα, και σε λίγο να και κατέβαινε σιγά-σιγά ένα λανάρι κρεμασμένο από ψιλό σκοινί. Το λανάρι κουνιότανε πέρα-δώθε πάνω από τη φωτιά, και μεσ' από την καμινάδα ακούγονταν οι Καλλικαντζάροι που τραγουδούσαν το τραγούδι τους:
Λαγκούρ, λουγκούρ τα λανάρια
του παπά τα καλεντάρια!
Για μια πίτα με τυρί
για σαράντα σαραϊλί!
Είτανε κάτι που δε λέγεται το τί νιώθαν οι μικροί. Μια γλυκιά φρίκη έτρεχε μέσα στα φυλλοκάρδια, στύλωναν τα μάτια, κ' η καρδιά χτυπούσε να σπάσει.
Η μάνα πήγαινε έφερνε τυρόπιτα και την κάρφωνε στα καρφιά του λαναριού. Που να βρεθούν "σαράντα σαραϊλί" στο φτωχικό τους.
Οι Καλλικάντζαροι ανασέρνανε πάλι το λανάρι, και πριν να φύγουν κατέβαινε ακόμη μια φορά η φωνή τους μέσ' από τον μπουχαρή.
-Και του χρόνου Χριστιανοί!
-Αμήν! έλεγαν σοβαρά, σιγανά όλοι οι μεγάλοι. Και του χρόνου νάμαστε γεροί."....
                                          Στρατής Μυριβήλης, "τα Παγανά"

2 Νοεμβρίου 2012

Χρέος



Τα κορίτσια η πόα της ουτοπίας
τα κορίτσια οι παραπλανημένες Πλειάδες
τα κορίτσια τ' Αγγεία των Μυστηρίων
τα γεμάτα ως πάνω και τ' απύθμενα

Τα στυφά στο σκοτάδι και όμως θαύμα
τα γραμμένα από φως και όμως μαυρίλα
τα στραμμένα επάνω τους όπως οι φάροι
τα ηλιοβόρα και τα σεληνοβάμονα

                                 Ο. Ελύτης, Το Άξιον εστί

10 Σεπτεμβρίου 2012

[ Έλεγχοι]

Γι' αυτό και οι αντίπαλοι ολοένα
εκστρατεύουν - κοιτάξετε:
άλλοι με τις κοινωνικές τους θεωρίες
πολλοί κραδαίνοντας απλώς λουλούδια

Κάθε καιρός και η Ελένη του.
                                             Ο. Ελύτης, Μαρία Νεφέλη

21 Αυγούστου 2012

29 Ιουλίου 2012

Θερινή ραστώνη



¨Ηρεσσον ραθύμως νωθροί πορθμείς.
                            Οι ¨Εμποροι των Εθνών, Α. Παπαδιαμάντης

Όταν η μία μέρα είναι σαν όλες, τότε είναι όλες σαν μία.
                            Το μαγικό βουνό, Τόμας Μαν.

Μαζί με τις υδρίες των όρθρων που συμπερπατούν
φωτοσκιασμένες με ήλεκτρο
Και με τους πέπλους των ξεχτένιστων ελπίδων που
 ατενίζουν τον εαυτό τους πέρα στις μεταβλητές
θωπείες των οριζόντων
Οι ώρες έρχονται που αγάπησαν τις ώρες μας
                            Προσανατολισμοί, Ο. Ελύτης

15 Ιουλίου 2012

Όττω τις εράται


Μια μεταγλώττιση του ήχου που κάνουν 
παφλάζοντας τα μικρά κύματα,
 τη στιγμή που η σελήνη απομακρύνεται 
και το σπίτι σιμώνει στην ακροθαλασσιά,
 θα μπορούσε πολλά να μας αποκαλύψει.
 Για τις κορυφές των αισθήσεων πριν απ' όλα.
 Όπου η ευγένεια υποσκελίζοντας τη δύναμη φτάνει πάντοτε πρώτη:
 ένα γαλάζιο φιστικί που λάμπει, το βότσαλο αναμμένο,
 μοναχικά πατήματα του ανέμου στα φύλλα.
 Ή αλλιώς: μια μετόπη, ένας τρούλος, που κάνουν τη φύση
γραμμή, όπως ο φλοίσβος οικουμενική την ελληνική γλώσσα.

Μάθε να προφέρεις σωστά την πραγματικότητα.


                                        Ο Μικρός Ναυτίλος Ο. Ελύτης

5 Ιουλίου 2012

Φεγγάρι


Καλές  θάλασσες!

23 Ιουνίου 2012

Τ' Αη Γιάννη οι φωτιές



Τα μονοκοτυλήδονα
και τα δικοτυλήδονα
ανθίζανε στον κάμπο

σου το 'χαν πει στον κλήδονα
και σμίξαμε φιλήδονα
τα χείλια μας, Μαλάμω.
                               Γ. Σεφέρης

27 Απριλίου 2012

30 Μαρτίου 2012

Κόρες - ή η συνάντηση


ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το ρόπτρο - σκαραβαίος
το παράτολμο δόντι μες στο ψύχος του ήλιου
ο Απρίλης που ένιωσε ν' αλλάζει φύλο
της πηγής το μπουμπούκι ότι που ανοίγει
Το χειράμαξο γέρνοντας με το 'να πλάι
μια χρυσόμυγα που άναψε φωτιά στο μέλλον
του νερού η αόρατη αορτή που πάλλει
και γι' αυτό ζωντανή κρατά η γαρδένια
τα λουλούδια τα οικόσιτα της Νοσταλγίας
τα λουλούδια τα νήπια της βροχής που τρέμουν
τα μικρά και τετράποδα στο μονοπάτι
τ' αψηλά στους ήλιους και τα ρεμβοκίνητα
Τα σεμνά με την κόκκινη αρρεβώνα
τα κομπάζοντας έφιππα μες στους λειμώνες
τα σε καθαρό ουρανό εργασμένα
τα στοχαστικά και τα χιμαιροποίκιλτα
Το Κρίνο, το Τριαντάφυλλο, το Γιασεμί
ο Μενεξές, η Πασχαλιά, ο Υάκινθος
το Γιούλι, το Ζαμπάκι, το Αστρολούλουδο



21 Μαρτίου 2012

Λάμψη


Η ποίησις είναι ανάπτυξι στίλβοντος ποδηλάτου.
Μέσα της όλοι μεγαλώνουμε.
                               Α. Εμπειρίκος

18 Μαρτίου 2012

18/3


Η Τοιχογραφία

Έχοντας ερωτευθεί και κατοικήσει αιώνες μέσ' στη
θάλασσα έμαθα γραφή και ανάγνωση
Ώστε τώρα να μπορώ σε μεγάλο βάθος πίσω τις
γενιές απανωτές όπως αρχίζει ένα βουνό προτού τε-
λειώσει το άλλο
Nα κοιτάζω Kαι μπροστά πάλι το ίδιο :
Tο βαθύ σκούρο μπουκάλι και η νέα στο μπράτσο
Eλένη με το πλάι επάνω στον ασβέστη
Nα γεμίζει κρασί της Παναγίας το μισό το σώμα
της φευγάτο κιόλας στην Aσία την αντικρυνή
Kαι το κέντημα όλο μετατοπισμένο μέσ' στον ου
ρανό με τα διχαλωτά πουλιά τα κιτρινάκια και
τους ήλιους.


     Ο. Ελύτης, Tο Φωτόδεντρο και η Δέκατη Tέταρτη Oμορφιά, Ίκαρος 1971








11 Μαρτίου 2012

Μαντήλι


Φωνή δωρική, παρουσία στέρεη, σθένος ακάματο. Η Δόμνα Σαμίου διέτρεξε  απ' άκρη σ' άκρη την Ελλάδα για δεκαετίες και κατέγραψε -ευτυχώς- έναν κόσμο που χάνεται, τα δημοτικά τραγούδια. Με καταγωγή μικρασιάτικη, δάσκαλο τον Σίμωνα Καρρά, οδηγό την ίδια την παράδοση του τόπου μας, συνέλεξε ένα μοναδικό αρχείο καταγραφών και τραγούδησε η ίδια πολύτιμα κομμάτια της μουσικής μας ταυτότητας. Ευχαριστούμε.

15 Φεβρουαρίου 2012

Νόμισμα


Ο Ελύτης
                " κοιμήσου καραμέλλα μου
                 για να σε πιπιλήσω"

και το στιχάκι στο ημερολόγιο
                 θα 'ρθω σα μια μελόπιτα
                 μια νύχτα να σε πλάσω
                 να σε φιλώ αγάπη μου,
                 μέχρι να σε χορτάσω

12 Φεβρουαρίου 2012

[Πρόγραμμα]



Ἦταν ἡ μέρα συννεφιασμένη. Κανεὶς δὲν ἀποφάσιζε
φυσοῦσε ἕνας ἀγέρας ἀλαφρύς: «Δὲν εἶναι γρέγος εἶναι
σιρόκος» εἶπε κάποιος.
Κάτι λιγνὰ κυπαρίσσια καρφωμένα στὴν πλαγιὰ κι ἡ
θάλασσα
γκρίζα με λίμνες φωτεινές, πιὸ πέρα.
.......................................................
.......................................................
Χαμήλωνε τὸ φῶς πάνω ἀπὸ τὴ συννεφιασμένη μέρα, κα-
νεὶς δὲν ἀποφάσιζε.
Τὴν ἄλλη αὐγὴ δὲ θὰ μᾶς ἔμενε τίποτε- ὅλα παραδομένα-
μήτε τὰ χέρια μας-
κι οἱ γυναῖκες μας ξενοδουλεύοντας στὰ κεφαλόβρυσα καὶ
τὰ παιδιά μας
στὰ λατομεῖα.


Ἡ φίλη μου τραγουδοῦσε περπατώντας στὸ πλευρό μου
ἕνα τραγούδι σακατεμένο:
«Τὴν ἄνοιξη, τὸ καλοκαίρι, ραγιάδες...»
Θυμότανε κανεὶς γέροντες δασκάλους ποὺ μᾶς ἄφησαν
ὀρφανούς.
Ἕνα ζευγάρι πέρασε κουβεντιάζοντας:
«Βαρέθηκα τὸ δειλινό, πᾶμε στὸ σπίτι μας
πᾶμε στὸ σπίτι μας ν᾿ ἀνάψουμε τὸ φῶς».


                                     Ἀθήνα, Φεβ. ῾39,  Γ. Σεφέρης



7 Φεβρουαρίου 2012

"Καινούργια νιότη"



Υπαναχωρήσεις, καθυστερήσεις, αλλαγές,αναζητήσεις...... και ιδού:
" Μαρία Πολυδούρη -η νεότητα στον Μεσοπόλεμο".

ΠΑΡΙΣΙ

Παρίσι, ἦταν καιρὸς τὰ ὀνείρατά μου
στὸ σκοτεινὸ πρωί σου νὰ σκορπίσω
καὶ νὰ σ᾿ ἀφήσω παίρνοντας κοντά μου
τὴ θλιβερὴ χαρὰ νὰ σ᾿ ἀγαπήσω

Τώρα ἡ Μεσόγειος λυγερὴ σειρήνα
ποὺ στὸ πλοῖο μας γύρω ἀφροκοπάει
κι ὅλα τοῦ ἀφροῦ της τὰ κατάσπρα κρίνα
ἕνας σκοπός: μακριά σου νὰ μὲ πάη.

Κ᾿ ὕστερα σὰ σιμώσουμε κεῖ πέρα,
θαρθῆ προσταχτικὸ τὸ φῶς ν᾿ ἀνοίξη
τὰ μάτια μου στὴν τρισγαλάζια μέρα
καὶ τὴν ἐνθύμησή σου νὰ μοῦ πνίξη.

Κ᾿ὕστερα τὰ νησιά της θὰ χυμήσουν.
Κ᾿ ἡ Ἀθήνα, ξέρω, δὲ θ᾿ ἀργοπορήση.
Θὲ νὰ στηθοῦνε νὰ μοῦ πολεμήσουν
τῆς ἁμαρτίας τὸν ἔρωτα, Παρίσι!

Καὶ θὰ θελήσουν νὰ ξεχάσω πόσο
σοῦ δόθηκεν ἀμέσως ἡ ψυχή μου.
Καθὼς χωρὶς τὴν ἔγνοια ν᾿ ἀνταμώσω
γύριζα μέσ᾿ στοὺς δρόμους μοναχή μου.

Ὅμως παντοῦ ἔπιανα εὔκολες φιλίες
γιατί σὰ νὰ μὲ ξέραν μοῦ γελοῦσαν
παντοῦ, σπίτια καὶ πάρκα κ᾿ ἐκκλησίες
κι᾿ ὅταν ξαναπερνοῦσα μοῦ μιλοῦσαν.

Καὶ θὰ θελήσουν νὰ ξεχάσω, πόση
καινούργια νειότη σὺ μοὖχες χαρίσει,
πὼς τὴ μοίρα μου ἀκόμα ἔχω ἀνταμώσει
γυρίζοντας στοὺς δρόμους σου, Παρίσι.

                    Μ. Πολυδούρη, Οι τρίλλιες που σβήνουν

30 Ιανουαρίου 2012

Επιστρέφεται


θυσίασα τὸν ὕπνο μου κυρία
γιὰ νὰ διαβάσω τὰ ποιήματά σας
κι ἐκεῖνα μ᾿ ἀποκοίμησαν
                                     Ντ. Χριστιανόπουλος


27 Ιανουαρίου 2012

Θιασώτες

Τι είναι άραγε τέχνη; Ποιο είναι το έργο τέχνης; Ποιος να ξέρει και γιατί να ξέρει, άλλωστε;
 Όταν, όμως, αυτό που βλέπεις, ακούς, διαβάζεις δεν σ' αφήνει να τ΄αφήσεις και μαζί σε κάνει ν' αναρωτιέσαι γιατί νοιώθεις έτσι, γιατί να μη νοιώθεις (πάντα -συχνά;) έτσι .....ε, τότε κάτι υπάρχει.Υπάρχει κάτι που αξίζει να μην το χάσεις.
 Μη χάσετε, λοιπόν, απόψε στη ΝΕΤ, 10.30΄, τον ΘΙΑΣΟ του Θ. Αγγελόπουλου, μια κλασσική ταινία του παγκόσμιου κινηματογράφου. Η ποίηση στην εικόνα και μαζί η ιστορία της Ελλάδας στα δύσκολα χρόνια από τη δικτατορία του Μεταξά μέχρι το 1952.
 Καμμιά φορά χρειάζεται.....