Συνέχεια

Για το Γαρυφαλλάκι

Βγαίνοντας από το σχολειό μας:

Συναντήσαμε
Ένα μεγάλο σιδηρόδρομο
Γύρω τριγύρω από τη γη μας
Σ΄ένα χρυσό βαγόνι
Και γύρω από τη γη μας
Συναντήσαμε
Τη θάλασσα να κάνει τον περίπατό της
Μαζί με τα κοχύλια της
Με τ΄αρωματισμένα της νησιά
Με τα ωραία της ναυάγια
Και με τους καπνιστούς της σολομούς
Και συναντήσαμε
Πάνω απ΄τη θάλασσα
Τ΄αστέρια που μαζί με το φεγγάρι
Με ιστιοφόρο ταξιδεύανε
Για Ιαπωνία
Κι ακόμα συναντήσαμε τους τρεις σωματοφύλακες
Που με τα χέρια γύριζαν
Τη μανιβέλα ενός μικρού υποβρύχιου
Κι εκείνο βυθιζότανε
Ψάχνοντας αχινούς
Κι όταν γυρίσαμε στη γη μας
Συναντήσαμε
Πάνω σ΄εκείνη τη γραμμή του σιδηροδρόμου
Ένα σπίτι
Που γύρω από τη γη όλο γύριζε
Και γύρω από τη θάλασσα
Και προσπαθούσε να ξεφύγει απ΄το χειμώνα
Που το κυνηγούσε
Αλλά εμείς πάνω στο σιδηρόδρομο
Αρχίσαμε να τρέχουμε να τρέχουμε
Πίσω από το χειμώνα
Ώσπου στο τέλος τον πατήσαμε
Κι έτσι το σπίτι πια σταμάτησε να τρέχει
Κι η άνοιξη που ήταν σταθμάρχης
Βγήκε και μας χαιρέτησε
Μας ευχαρίστησε
Και τότε τα λουλούδια όλης της γης
Βαλθήκανε να σπρώχνουν
Από παντού το σιδηρόδρομο
Κι εκείνος πια δεν ήθελε να προχωρήσει
Από φόβο μήπως τα πατήσει
Κι έτσι κι εμείς
Γυρίσαμε πια πίσω με τα πόδια
Γύρω τριγύρω από τη γη
Γύρω τριγύρω από τη θάλασσα
Και γύρω από τον ήλιο
Το φεγγάρι και τ΄αστέρια
Με τα πόδια
Και με τα πόδια και με τ΄άλογα και μ΄αυτοκίνητα
Και τέλος με ιστιοφόρα.

"Paroles"

Για σένα αγάπη μου

Πήγα στην αγορά που πουλούν τα πουλιά

Κι αγόρασα πουλιά

Για σένα

Αγάπη μου

Πήγα στην αγορά που πουλούν τα λουλούδια
Κι αγόρασα λουλούδια
Για σένα
Αγάπη μου
Πήγα στην αγορά που πουλούν τα σίδερα
Κι αγόρασα αλυσίδες
Βαριές αλυσίδες
Για σένα
Αγάπη μου
Και μετά πήγα στην αγορά που πουλούν τους σκλάβους
Και σʼ έψαξα
Μα δε σε βρήκα
Αγάπη μου


Πρωινό γεύμα

Έβαλε τον καφέ
Μέσα στο φλιτζάνι
Έβαλε το γάλα
Μέσα στο φλιτζάνι του καφέ
Έβαλε τη ζάχαρη
Μέσα στον καφέ με το γάλα
Με το μικρό κουτάλι
Ανακάτεψε
Ήπιε τον καφέ με το γάλα
Κι ακούμπησε το φλιτζάνι
Χωρίς να μου μιλήσει
Άναψε
Ένα τσιγάρο
Έκανε δαχτυλίδια
Με τον καπνό
Έβαλε τις στάχτες
Μέσα στο τασάκι
Χωρίς να μου μιλήσει
Χωρίς να με κοιτάξει
Σηκώθηκε
Φόρεσε
Στο κεφάλι το καπέλο του
Έβαλε
Το αδιάβροχό του
Γιατί έβρεχε
Κι έφυγε
Κάτω από τη βροχή
Χωρίς μια κουβέντα
Χωρίς να με κοιτάξει
Κι εγώ πήρα
Το κεφάλι μου στα χέρια
Κι έκλαψα.

Ποίηση βασισμένη σε μια αναρχική στάση ζωής, στο πηγαίο χιούμορ, στην έντονη ειρωνεία, στον ανθρωπισμό. Αυτή είναι η ποίηση του Jacques Prevert (1900 -1977), γάλλου ποιητή και σεναριογράφου, που ξεκίνησε από τον υπερρεαλισμό για να φτάσει στη στυλιστική φόρμα  με τα λογοπαίγνια, τις εναλλασσόμενες εικόνες, την κινηματογραφική οργάνωση. Γραφή απλή αλλά όχι απλοική, ποίηση της καθημερινότητας, που καταδικάζει τον πόλεμο, υμνεί την ειρήνη, τραγουδά τον έρωτα.

"Με χτύπησε ο κεραυνός του έρωτα...."

"Με χτύπησε ο κεραυνός του έρωτα και με έκαψε ανεπανόρθωτα", λέει ο Φιορεντίνο Αρίσα, ήρωας του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στον "Έρωτα στα χρόνια της χολέρας" , ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του 20ου αιώνα για τη δύναμη και την εμμονή του έρωτα.

Απόψε στις 9 το βράδυ στο Star η κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος, που αφηγείται τον απελπισμένο έρωτα του Αρίσα για την Φερμίνα Δάσα που δικαιώνεται μετά από 53 χρόνια, 7 μήνες και 11 ημέρες.

14 Φεβρουαρίου

Στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης μέχρι 5/4.