5 Μαΐου 2010

Ερωτηματικό

Ποιητική

-Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,
Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε
Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.

-Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς
Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,
Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια
Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ
Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.
Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;

Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.

Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις

Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

                                            Μ. Αναγνωστάκης

7 σχόλια:

  1. @Γαρυφαλλάκί,
    ίσως επειδή ο ποιητής "οφείλει" να έχει απαντήσεις όταν εμείς αδυνατούμε. Ίσως πάλι επειδή η απελπισία δεν είναι-δυστυχώς- χαρακτηριστικό μιας εποχής. Εσύ τι νομίζεις;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. . . . . . . .
    έτσι του ήρθε ή με κάποια αφορμή?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @Γαρυφαλλάκι, σου θυμίζω:
    "οι κακοί ποιητές τρέφονται από τα γεγονότα, οι μέτριοι από τα αισθήματα, και οι καλοί από τη μετατροπή του τίποτε σε κάτι", λέει ο Ελύτης. Ωστόσο ο ποιητής, όπως όλοι, είναι παιδί της εποχής του. Κι αν μιλάμε ειδικά για τον Μ. Αναγνωστάκη είναι είναι παιδί του Εμφυλίου κι από τους σημαντικότερους εκπρόσωπους της μεταπολεμικής ποίησης.
    Υ.Γ. μ' αρέσει η διατύπωση "έτσι του ήρθε":)
    Τίποτε δεν μας έρχεται έτσι, Γαρυφαλλάκι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ήμουν σίγουρη ότι θα το σχολιάζατε! :)
    Πάντως είναι πολύ ωραίο!
    Μου αρέσει πολύ που ακόμα και στις δύσκολες εποχές με όλα τούτα τα προβλήματα, υπήρξαν άνθρωποι που εμπνεύστηκαν και έγραψαν αριστουργήματα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Είναι επειδή είμαστε παρέα με το παιδί
    κι αμέτρητες φορές – αγκαλιά απ΄την μέση
    μετρήσαμε τ΄αμέτρητα τ΄άστρα
    και κείνα που λέγανε για καλύτερα χρόνια
    τα φάγαμε βγάζοντας κουβάδες με νερό
    γαι να μπορούν να ταξιδεύουνε για πάντα
    τα πλοία που δεν άραξαν
    κι είναι επειδή μια και κάτω
    κατεβάσαμε όλα τα ξυνισμένα κρασιά
    και βγάλαμε τα σωθικά μας τραγουδώντας
    γεμάτα παράπονο – παιδιακίσια πράματα -
    τον Ιούλιο κάποτε.
    Γιαυτό άμα κάνει κανείς μια κίνηση πίσω
    για να μας χαϊδέψει
    κάνουμε εμείς μια κίνηση πίσω
    σα να μη φάμε ξύλο.
    Γι αυτό αν τύχει και μ΄αγαπήσεις
    πρόσεχε σε παρακαλώ πολύ πολύ
    πως θα μ΄αγκαλιάσεις.





    Πονάει εδώ.

    Κι εδώ.

    Κι εκεί.


    Μη!

    Κι εδώ.

    Κι εκεί.

    Κ. Γωγου

    το γραφω εδω ωσ σχολιο...γιατι θελατε ιδεες για συγγραφεις καποια στιγμη και δεν ηξερα που να σασ το γραψω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ρενάτε, μες το κατακαλόκαιρο σαν μποτίλια στο πέλαγος ήρθε το μήνυμα σου. Πολύ μ' άρεσαν και οι στίχοι και η ιδέα.:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή